Een man en vrouw zijn in 1982 gehuwd onder algehele uitsluiting van goederen, winst, verlies, vruchten en inkomsten. In 2005 benoemt de man zijn vrouw tot zijn enige erfgename. In dat jaar zijn zij ook aanvullende huwelijkse voorwaarden aangegaan. Hierin werd bepaald dat bij ontbinding van het huwelijk door overlijden een verrekening van de vermogens zou plaatsvinden, als waren zij gehuwd in algehele gemeenschap van goederen. Op 1 april 2010 overlijdt de man. De aanslag erfbelasting wordt conform de aangifte opgelegd.    

Tot de nalatenschap behoren echter ook tegoeden van de vrouw in België, die niet in de aangifte waren vermeld. De inspecteur stelt hier vragen over en legt vervolgens aan de vrouw een naheffingsaanslag op met belastingrente en een vergrijpboete. De vrouw is het hier niet mee eens. Volgens haar beschikt de inspecteur niet over een nieuw feit. Volgens de inspecteur is het aan grove schuld van de vrouw te wijten dat aanvankelijk te weinig belasting is geheven.

Voor de beantwoording van de vraag of zich een feit heeft voorgedaan op grond waarvan kan worden nagevorderd, moet worden beoordeeld of de inspecteur ten tijde van het opleggen van de (primitieve) aanslag met het feit bekend was, of daarmee redelijkerwijs bekend had moeten zijn. De rechtbank oordeelt dat de Belgische tegoeden niet bekend waren bij de inspecteur ten tijde van het opleggen van de oorspronkelijke aanslag. De rechtbank vindt ook dat de vrouw grove schuld kon worden verweten, omdat zij de Belgische tegoeden niet heeft opgenomen in de aangifte erfbelasting, ondanks dat zij redelijkerwijs had moeten begrijpen dat deze tegoeden tot de nalatenschap behoren.