Een buiten iedere gemeenschap van goederen getrouwde vrouw koopt een landgoed. Voor de aankoop sluiten zij en haar man een hypotheek af, waarvoor zij beiden hoofdelijk aansprakelijk zijn. Bij de scheiding werd in het echtscheidingsconvenant vastgelegd dat het landgoed eigendom blijft van de vrouw, die er ook blijft wonen. De man verplicht zich om bij te dragen aan de kosten van het landgoed, waaronder de rentelasten van de hypothecaire leningen. Deze bijdrage wordt deels aangemerkt als alimentatie en deels als een dringende verplichting van moraal en fatsoen.

In haar aangifte inkomstenbelasting voert de vrouw de volledige hypotheekrente als aftrekbare kosten op. De inspecteur beperkt de aftrek tot de helft van de rente, omdat de andere helft door de ex-echtgenoot van de belastingplichtige wordt voldaan. De vrouw gaat in bezwaar en (hoger) beroep. De vraag is of de inspecteur de renteaftrek terecht heeft beperkt.

Het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de renteaftrek alleen mogelijk is voor zover de rente op de vrouw drukt, dus voor zover zij deze uit eigen middelen heeft voldaan, zonder verhaalsmogelijkheid. Het hof wijst erop dat de helft van de rente door de ex-man wordt betaald als gevolg van een rechtens afdwingbare verplichting uit het echtscheidingsconvenant. Het enkele feit dat de betaling via een gezamenlijke rekening loopt, maakt dit niet anders. De betaling van de ex-man is geen periodieke uitkering, maar een vergoeding op basis van een dringende verplichting van moraal en fatsoen. De rente voor het gedeelte dat door de ex-man wordt betaald, drukt dus niet op de vrouw.