Een ondernemer is in 2016 gescheiden. Met zijn ex-partner heeft hij een echtscheidingsconvenant opgesteld. In dit convenant staat dat de ex-partner aanspraak maakt op partneralimentatie van € 2.000 bruto per maand, nadat haar arbeidsovereenkomst wordt beëindigd. Deze beëindiging vindt plaats op 1 april 2020. In zijn aangifte inkomstenbelasting over 2019 voert de ondernemer echter al een bedrag van € 48.000 op als aftrekbare onderhoudsverplichtingen. Hij stelt dat deze aftrekpost ziet op kosten die hij in 2019 voor zijn ex-partner heeft betaald of met haar heeft verrekend, en die volgens hem samenhangen met de toekomstige alimentatieverplichting.

De inspecteur wijst de aftrek af, omdat er in 2019 geen juridische verplichting is tot het betalen van alimentatie. Volgens de Belastingdienst begint de alimentatieverplichting pas te gelden vanaf april 2020. Bovendien zijn de betalingen en verrekeningen die de ondernemer in 2019 doet niet aantoonbaar bedoeld als alimentatie. De ex-partner bevestigt dit in een schriftelijke verklaring waarin zij stelt dat zij in dat jaar geen betalingen voor alimentatie heeft ontvangen, ook niet via verrekening.

De rechtbank geeft de Belastingdienst gelijk. Volgens de rechter ontstaat aftrekbaarheid alleen wanneer een verplichting feitelijk en juridisch geldt in hetzelfde belastingjaar. De betalingen in 2019 zijn onvoldoende specifiek gekoppeld aan alimentatie en lijken deels te zien op andere afspraken, zoals de boedelscheiding. Verder concludeert de rechtbank dat het fairplay-beginsel niet is geschonden. Hoewel stukken met verklaringen van de ex-partner pas later zijn verstrekt, heeft de ondernemer al eerder de inhoud van deze verklaringen betwist. Hierdoor is niet gebleken dat de ondernemer is benadeeld in zijn procesmogelijkheden.