De eigenaar van een monumentale 19e-eeuwse boerderij is het niet eens met de vastgestelde WOZ-waarde. Volgens hem is deze te hoog, mede omdat de woning nog een agrarische bestemming heeft. Dit zou betekenen dat een lagere WOZ-waarde gerechtvaardigd is, bijvoorbeeld door gebruik te maken van de agrarische taxatiewijzer. Als de heffingsambtenaar niet aan zijn bezwaar tegemoetkomt, besluit de man in beroep te gaan.

De rechtbank oordeelt dat de woning niet wordt gebruikt voor agrarische doeleinden en al lange tijd door mensen zonder agrarische binding wordt bewoond. De gemeente treedt hier niet tegen op, voornamelijk omdat het perceel te klein is voor agrarische exploitatie. Hoewel de grond formeel mogelijk nog een agrarische bestemming heeft, zijn de feiten en het gebruik van de woning doorslaggevend. Dit leidt ertoe dat de waarde wordt vastgesteld alsof het perceel een woonbestemming heeft.

De rechtbank erkent dat de boerderij een uniek object is, wat het lastig maakt om identieke vergelijkingsobjecten te vinden. Toch heeft de heffingsambtenaar naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat de gekozen vergelijkingsmethode en de gehanteerde referentieobjecten redelijk zijn, ondanks de verschillen. De rechtbank besluit het beroep van de man ongegrond te verklaren.