In de periode van 2008 tot 2012 doet een man opvallend hoge contante uitgaven, zonder dat daar een duidelijke legale herkomst tegenover staat. Hij voert een eenmanszaak, maar de activiteiten en administratie bieden geen sluitende verklaring voor zijn financiële situatie. Tijdens onderzoeken worden bankafschriften ontdekt met aanzienlijke stortingen op een rekening in Marokko. Ook duiken andere bezittingen op, zoals een boot en flinke hoeveelheden contant geld.

In de volgende jaren richt een strafrechtelijk onderzoek zich op de man vanwege verdenkingen van witwassen en drugshandel. Bij doorzoekingen in 2011 en 2012 vindt de politie onder meer grote sommen contant geld, dure activa en documenten die wijzen op eigendom in Marokko. Uiteindelijk wordt de man in 2017 veroordeeld voor handel in softdrugs en witwassen.

Parallel aan het strafrechtelijke traject start de Belastingdienst een onderzoek. Na een reeks onbeantwoorde vragen legt de inspecteur vergrijpboeten en (navorderings-)aanslagen op over 2009, 2011 en 2012. De man dient bezwaar in en voert aan dat een deel van de gelden afkomstig is van leningen door familie of anderen die gebruikmaakten van zijn bankrekening. Deze beweringen kan hij echter niet onderbouwen.

De rechtbank oordeelt dat de aanslagen grotendeels terecht zijn, maar verlaagt de boetes enigszins wegens overschrijding van de redelijke termijn. De man gaat daarop in hoger beroep, maar ook het gerechtshof stelt vast dat de inspecteur correct heeft gehandeld. De man heeft niet de vereiste aangiften gedaan en zelfs bewust inkomsten verzwegen. De boetes blijven grotendeels in stand, al worden ze verder verlaagd vanwege de lange looptijd van de procedure.