Een vrouw en haar echtgenoot zijn gehuwd onder huwelijkse voorwaarden en bezitten samen een woning en een bedrijfspand. Tijdens hun echtscheiding ontstaat discussie over de verdeling van de financiële lasten en inkomsten. De vrouw blijft in de woning wonen, terwijl de man in het bedrijfspand verblijft dat wordt verhuurd. De man neemt de volledige hypotheeklasten van de woning op zich en gebruikt de huurinkomsten uit het bedrijfspand (waarvan de helft aan de vrouw zou toekomen) om deze kosten te dekken. 

In haar belastingaangifte voert de vrouw de niet-ontvangen huurinkomsten op als uitgaven voor onderhoudsverplichtingen en stelt zij dat de door haar ex-echtgenoot betaalde hypotheeklasten van haar gedeelte van de woning niet als belastbare alimentatie mogen worden aangemerkt. De Belastingdienst wijst deze standpunten af en verhoogt haar belastbaar inkomen met de vermeende ontvangsten.

De rechtbank oordeelt dat de vrouw geen recht heeft op aftrek van niet-ontvangen huurinkomsten als onderhoudsverplichtingen, omdat deze niet voortvloeien uit een familierechtelijke verplichting. Ook worden de door haar ex-echtgenoot betaalde hypotheeklasten niet aangemerkt als belastbare alimentatie, aangezien hiervoor geen juridische verplichting of duidelijke overeenkomst bestaat. Wel is het woongenot van de woning belastbaar als alimentatie, omdat dit voortkomt uit een familierechtelijke verplichting. Hiermee krijgt de vrouw deels gelijk in haar beroep.